پلاک13

در حد یه تئوری که فقط توی تنهایی خودم میتونه صادق باشه و به اثبات برسه 

جوری که میشه دیگران هیچ درکی ازش نداشته باشن،

میتونم بگم:

فقط انسان هایی که عمیقا احساس تنهایی میکنن نویسنده های خیلی خوبی میشن.

البته معیار و خط کش این خوب بودن میشه ریشه تو هیچ زمینی نداشته باشه.

مثل عموم خصوص مطلق تو منطق میمونه، یکی از چنان جامعیتی برخورداره که

تمام دیگری رو با همه ی به ظاهر بزرگی و مصداق های متعددش در بر میگیره،

اما این نسبت خودش هم میتونه قسمتی از عموم و خصوص بزرگتری باشه که انگار من

تو این 30 سال هیچوقت اینجوری عمیق تجربه اش نکردم.

آدمی اگر حرف نزنه و ننویسه میپوسه،پوک میشه و بعدم میریزه.

اما نوشتن و گفتن بهانه میخواد،

بهانه اش رو که از دست بدی ریشه ی کلمات تو مغز آدم خشک میشه و ذهنت یبوست میگیره،

سکوت ممتد توی شلوغی این روزها برای من که همیشه تنها جون پناهم نوشتن بوده

معضل گلوگیری به حساب میاد،

معضلی که تمام این یکماه ذهنم را مشوش و گرفتار کرده بود. 

داستان اما اینه که آدم ها نگفته هاشون رو کلمه میکنن،

چیزهایی رو که نمیتونن بگن و اگر بمونه توی دل آدم حناق میشه رو مینویسن.

من اما حالا حس میکنم چیزی نمونده که نگفته باشم،

این آرزوی دور و دراز داستایوفسکی تو رمان ابله  که

"می خواهم لااقل یک نفر باشد که با او همانطور حرف بزنم که با خودم حرف میزنم"

رو گویا دچارش شدم این روزها.

دچار کسی که انگار خودم را ورای لفاظی های معمول بیشتر از خودم دوست داره

و روح نتراشیده و نخراشیده ام رو با تمام قناسی هندسی ش بغل کرده.

همه ی حرف های پس و پیش دلم رو  میشنوه و لبخند میزنه،

لبخندی که حس میکنم تا عمق جونم میره و هر روز یه آجر از بنای غرور آمیز تنهاییم کم میکنه.

انگار تا حالا برای هیچکس این همه خودم نبوده ام که بعد بتونه باز دوستم داشته باشه.

حالا حس میکنم دیگه نمیتونم خیلی خوب و دقیق و دغدغه مند بنویسم چون

دیگه عمیقا احساس تنهایی نمیکتم و دچار دوست داشته شدنم

و این یعنی:

با فرض اینکه عموم و خصوص مطلق را با دایره نشون بدیم من یک دایره ی 

فرضی بزرگ به نام عشق به زندگی ام اضافه شده که همه ی اتفاقات دیگر زندگیم رو

در بر گرفته حتی نوشتن رو.